وقتی نگاه میکنم به روابط وارتباطات امروز بین هم ,به نکته ایی مشترک و بسیار
پنهان برخورد میکنم, نگاهی که اکثر ما مردم دنبال میکنیم وپایه های  ارتباطات اکثر ما شده,تلاش برای بردن و فرار از باختن است ,یعنی اکثریت ما وقتی, قدم
برمی داریم که نفعی برای ما حاصل شود, یعنی حس برنده شدن در ما بوجود
بیاید ,نگاهی مطلق گرا که همه چیزها را از این دریچه قضاوت میکنیم ,اگر خوب
 توجه کنیم,در هر زمینه ایی,اگر دست بگذاریم ,این روند را درآن می توان پیدا کرد
وتلاش وافری برای برنده بودن را با انواع و اقسام روش ها ,می توان دید,ودر این
راستا آنچه در انسان کور میشود ,,حس تشخیص ,, است.
عقل ما وحس تشخیص ما در این نوع زندگی که در تمام دنیا با روش های متفاوت
در جریان است ,کار نمی کند,در این روش از زندگی, ما همیشه خود را در مرکز
قرار میدهیم ,درواقع خود محوری مطرح است,و حاصل خود محوری تنهایی است
که در نهایت انسان را به تباهی می کشاند,وما در نهایت غفلت, به این نوع نگاه
عادت کرده ایم,انگار در خواب داریم راه میرویم,محصول خومحوری تباهی است هر
چقدر هم که برنده باشیم ,وتنهایی یعنی اینکه ما از خداوند دور شده ایم ,با بی
کسی فرق میکند,وقتی با خداوند هستیم تنهایی دیگر معنا ندارد, وقتی خداوند
را محور و مرکز تمام اعمال و اندیشه های خود قرار میدهیم ,از تباهی به راه
موفقیت, قدم میگذاریم,از تنهایی وتباهی نجات پیدا میکنیم,از خود محوری به خدا
محوری نقل مکان میکنیم,از حیطه برنده شدن به حیطه موفقیت گام برمی داریم,
وبه این طریق می توانیم سرنوشت خود را تغییر دهیم,خداوند مطلق است و غیر
قابل تغییر,فهم ما نسبت به خداوندنسبی است ,یعنی امروز درک ما از خداوند
یک طور است و فردا بهتر و چند وقت دیگر بهترتر و در روند کمال و رشد بهتر وبهتر,
اگر بجای خود و خداوند کلمه قانون را بگذاریم ,درک خودمحوری وخدامحوری کمی
آسان تر می شود ,در واقع تباهی زمانی رخ میدهد که ما به دنبال قوانین ساخته
شده خودمان میرویم,,,البته در زندگی اجتماعی ما حتما از قوانین اجتماعی باید
پیروی کنیم ,,, منظور من از آنچه در درون ما میگذرد است ,غافل شدن از آنچه که
خداوند اصل واساس قرار داده ,و پیروی از آنچه خود ساختیم ,این اصل مطلب
است,پاینده باشید.